woensdag 12 juni 2013

The Week After


De roes van John O' Groats is over. Maar als ik er nog aan terugdenk... schiet ik spontaan weer in de lach. Die champagne was natuurlijk bepaald bevorderlijk voor het heerlijke zweefgevoel dat toch al bezit van je neemt als je na heel veel moeite en tijd iets voor-jezelf-bijzonders bereikt hebt. Dat intens blije gevoel stroomt met bakken door je heen. En juist dat dan samen met Frank en Herschel kunnen delen - ja ook Herschel stond van blijheid op z'n kop - was alleen al alles waard.
Langzaam, rustig aan, terug naar huis gereden (oei wat lijkt alles ineens ver, zelfs met de auto...), onderweg gekampeerd bij Glencoe en langs Loch Lomond - even nog de tijd genomen voor afscheid van de Highlands. Langs de bonnie-bonnie-banks zaten we met ons kleine glaasje Dalwhinnie de midges te trotseren en ja, alleen al daarom werd het onmiskenbaar tijd Schotland te verlaten.

Die eerste keer je eigen bed... Onbeschrijflijk. Weer wroeten in de immens groene tuin, een vuurtje in de tuin, een kanotochtje door de polder. Maar natuurlijk ook de boodschappen, de rondjes-Herschel, de trainingen weer opgepakt (ook voor IJsland moet de conditie bovengemiddeld goed zijn). En weer achter de Mac en de PC kruipen, beeld downloaden, afspraken maken. Het hoort allemaal bij thuis zijn en daarom is het goed. Al is de overgang groot. Al heb ik - zoals altijd - moeite met het tempo waarin de zaken hier thuis soms op je af stormen. Al zit ik boordevol plannen en vraagt het IJslandproject van eind juli (een nieuwe bergwandelgids) alweer om aandacht, af en toe wil ik even helemaal halt houden en teruggaan naar de dagen van Running Wild, naar Knoydart's rough bounds (foto) en wegdromen over wat niet langer meer een droom is.
Als ik 's ochtends de kranten open sla, als ik sommige mensen om me heen spreek, dan lijkt 'simpelweg alleen maar' rennen door de natuur, 48 dagen lang, niet alleen een lichtjaar geleden maar ook bijna onmogelijk - alsof het niet gebeurd is - onmogelijk in de zin van onwaarschijnlijk dat je zo afgezonderd, zo op-jezelf, zo met-je-blik-op-oneindig durft te leven temidden van alle ellende die er immers keihard ook is. Dat zou je bijna denken. Ware het niet dat alle beelden oproepbaar blijven - op het scherm en diep vanbinnen - en daarmee groei ik als vanzelf een nanomillimeter, recht ik mijn rug en voel opnieuw hoe belangrijk en zelfs uitermate zinvol het is om zonder alteveel spullen, zonder alteveel luxe en zonder alteveel mensen een tijdlang in de natuur te zijn. Dat hoeft helemaal geen dure, verre, exotische reis te zijn naar de meest afgezonderde, hoogste of koudste plekken. Het beleven van ruige, wilde natuur kan veel dichterbij dan we denken...

8 opmerkingen:

John Faber zei

Dat laatste zeker, je hebt niet veel nodig om te genieten. Ik heb genoten van het lezen van je blog elke dag. Super prestatie en weer eens een bewijs dat je niet alleen moet dromen, maar het gewoon moet doen. Later is nu. Geniet van IJsland, ben er nooit geweest maar heb al heel veel spectaculair fotowerk gezien.

Tanya zei

You've got me there... de strekking van wat je schrijft is zo herkenbaar!

Volgende week ga ik naar Ysland, helaas zit het er niet in meerdaagse wanelingen te maken (fysiek gezien) maar we gaan de westfjorden verkennen. Fantastisch, zoveel zin in. Succes met de voorbereidingen alvast maar vooral ook het plezier van het nagenieten.

Wisken zei

Het ultieme onthaasten dat een mens zo weinig doet. Hoop dat je blog velen doet beseffen dat het kan en eigenlijk ook wel wat nodig is. Niet geleefd worden maar leven to the fullest.
Succes in Ysland en bedankt voor de mooie momenten gedurende 48 dagen :-)

ruud zei

Hallo Jolanda

Ik heb de afgelopen weken ontzettend genoten van je verhalen; wat een fantastisch mooie reis zeg!
Geweldig dat je het hebt kunnen doen, voltooien; wat een geweldige ervaring.
En wat een mooie inspiratiebron is dit avontuur; de wijze waarop je het lopen benadert, de volhardendheid waarmee je doorzet; het plezier wat je ermee beleeft.
Hopelijk krijgen we nog vele avonturen zoals deze te lezen.
Geniet er nog lekker van na; hoewel er inmiddels toch al weer de nodige tijd is verstreken en ook het "gewone" leven, met z'n eigen charmes, met Frank en Herschel weer volop aandacht vraagt; ook mooi!
groet,
Ruud

Eddy zei

Nadat ik je boek heb ik gelezen vond ik het mooi om dit avontuur te volgen. Je kan het zo mooi beschrijven dat ik de beelden voor me zie. Goed dat er mensen zijn die dit doen om de andere het beeld te geven dat er ook andere dingen bestaan als snelheid en carrières.

groet eddy

Jacqueline zei

Wat een prachtig verhaal. Per toeval op je blog terecht gekomen en ga nu zeker je boek(en) bestellen.

Wat mooi, wat intens. Ik zou het niet kunnen/ durven alleen maar ben wel een paar keer in Schotland geweest en verknocht geraakt aan de High Lands en met name het stuk bij de 5 Sisters.... Met de auto is het al indrukwekkend en kom je soms heel lang niemand tegen, alleen maar schapen, maar zoals jij de stilte omschrijft....kippenvel en diep, heel diep RESPECT!!!

Ik blijf je vanaf nu volgen
Jacqueline

Anoniem zei

Neues aus Wentorf
Liebe Jolanda,

so lange haben wir nichts voneinander gehört, anders weiß cih nicht Dich zu erreichen. Bitte melde Dich , wenn möglich schnell. Es ist traurig, aber ich möchte Dir erzählen... Alles Alles Liebe Twirke

Jolanda Linschooten zei

liebe Twirke, bitte schreib mir ein email, Adresse jl@outdoorfoto.nl. Ich bin am Moment für Arbeit auf Island. Jolanda.