Dag 32 - Tunnelvisie

Hoezo "nothin' useful"? Beweerde Huckleberry Finn niet "There ain't no journey that doesn't change you some." Had 'ie mooi gelijk in. Belangrijk van vandaag is tunnelvisie. Zou je bijna krijgen van zoveel rechte vlakke kilometers, langs Union Canal, door een tunnel, langs een heuse kanaallift (The Wheel of Falkirk) en daarna verder langs het Forth&Clyde Canal. In de ochtenduren via Polmont, Redding, Falkirk. Van de 5 miljoen Schotten woont zo'n beetje 80% in deze vlakte. Des te meer reden vandaag maar eens flink wat kilometers te maken, snel naar de Highlands! Aan het weer zal het zeker niet liggen, voor het eerst in 10 dagen ren ik zonder regenjack en -broek en voelt het lekker warm. Het is 12 uur, ik zit op km 40 en tegelijk zit ik aan een broodje Black Pudding (ohh, dat mijn trails naar
John O' Groats hiermee verzadigd mogen zijn...), verkrijgbaar op de betere parkeerplaatsen! (soms kruisen die jaagpaden gelukkig een weg, waarmee mijn kansen op gebakken bloedworst aanzienlijk vergroten.)
Toch zijn die onverharde jaagkades langs de kanaaltjes heerlijk rennen, na de steden van de eerste uren worden ze steeds groener, alle verkeer raast ergens anders voorbij.
Een ietsje tunnelvisie is trouwens helemaal niet zo verkeerd, merk ik in Lennoxtown op inmiddels km 53. De pub schenkt geen thee om 15 uur, het café is dicht en lijkt ook nooit meer open te gaan maar de Co-op heeft gelukkig nog croissants en een rijstpudding (lepel altijd bij de hand hebben, leerde ik al vroeg deze reis), dus kom op, nog maar een paar km's door, dan pak ik kort na Strathblane de West Highland Way op en moet daarna dan ergens een bivakplek vinden...

Dag 31 - Pentland Hills & Union Canal

Een overwegend zonnige ochtend (alhoewel winters koud met dubbele broek, bivakmuts en wanten) is een groot geschenk. Er gaat beslist wel een bui vallen - later, ergens - maar dan ben ik er misschien alweer voorbij.
Ik raak de tel kwijt van de dagen. Ik loop maar voort, het is alsof er nooit een eind aan komt en op dit moment geeft dat ook niet want het is goed zo. Ik raak leeg vanbinnen, er cirkelen niet voortdurend allerlei gedachten rond in mijn hoofd, het is vaak lange tijd stil en daar kun je - vreemd genoeg - toch vol van raken.
De Pentland Hills liggen zuidwest van Edinburgh. Een mooie rij heuvels, even stil als mijn hoofd. Daardoorheen volg ik een oude 'drove-route' waarover het vee richting de markten gebracht werd, dagenlange reizen op zichzelf.
Dan - onvermijdelijk - is daar de vlakte tussen Edinburgh en Glasgow, vol grote (snel)wegen en bebouwing. Mijn route volgt rivieren en vooral kanalen (Union Canal vandaag, 50 km tot Linlithgow) wat op zich aangenaam rustig en groen is, maar op de lange duur nogal saai. Maar aan mijn horizon gloren heuvels, waarschijnlijk de Campsie Fells, en daarachter ligt Loch Lomond en dan beginnen eindelijk de Echte Bergen!!!
Maar eerst nog even genieten van een laatste teepee-avond met Frank en Herschel. (Zij vertrekken morgen naar Fort William (Frank's cursus) en als alles goed gaat, zien we elkaar daarna weer, dan ben ik Fort William inmiddels gepasseerd, waarschijnlijk wordt het weerzien dan in Kinochewe.)
Altijd zo heerlijk na een hele dag buiten, te voet, onderweg, uiteindelijk languit in de tent te liggen. Voelt zo onnoemelijk goed, die voldoening. Kun je niet uitleggen. John Hillaby probeerde het, een Engelse journalist die in 1968 van zuid naar noord liep (en daarover het boekje 'Journey through Britain' schreef). Op de verbazing van een boer ergens uit de Borders of hij echt ALL the way from Cornwall kwam, knikte Hillaby trots en bedacht welke volzinnen hij zou gebruiken om zijn voettocht uit te leggen, maar de man was hem voor. Hij sprak minachtend: "got nothin' mor' useful t' do, aye?!"

Dag 30 - Southern Upland Way & het gevaar van stille binnenwegen

Zwaar bewolkt, koude noordenwind maar (en da's het belangrijkste) droog! In alle ochtendvroegte loop ik door mooie heuvels, langs Peat Law (!) en Resolution Point. Die eerste uren van de dag zijn echt bijzonder, zo tussen 5 en7 uur ben je de enige op aarde!
Hillfog bovenop de heuvels maar dat geeft Minch Moor juist extra karakter. De Southern Upland Way is een zeer goede trail en tot Traquir volgt hij voor een groot deel een historische route (Minch Moor Road) waar koning Edward de Eerste nog overheen getrokken is tijdens zijn poging het noordelijke koninkrijk te veroveren. Ik weet niet precies of het nou echt een goed teken is in diens voetsporen te treden, maar het is heerlijk hier onderweg te zijn.
Na Traquir moet ik een stukje over een stil asfaltweggetje en ik weet inmiddels: hoe stiller, hoe linker. Zo'n weg is voor de enkele auto die er wel overheen rijdt, een soort racebaan. Bij de derde passant van achteren gaat het mis. Ik hoor hem naderen, spring in de berm en ren daarover zoals gebruikelijk verder. Dan scheurt het racemonster op werkelijk nog geen een halve meter langs, ik voel de zuigkracht langs me suizen. Uit diepe overtuiging steek ik - barbaar die ik ben - mijn gehandschoende middelvinger omhoog. Waarop de remlichten aan floepen en ik de auto tot mijn schrik achteruit, terug naar mij, zie rijden. Shit, als die z'n gram komt halen... Ter hoogte van mij, draait het raampje open (ik sta aan de linkerkant van de weg dus tussen de chauffeur en mij zit gelukkig nog een lege stoel) en dan zegt de man allervriendelijkst: "Er ya' okay? Thought ya' wer' waving at me?!"

Dag 29 - Pas op de plaats

Vandaag eens na 'pas' 4 loopdagen al een rustdag, een fantastische hele dag pas op de plaats rond de teepee met z'n drietjes (nu het nog kan), met koud maar zowaar droog en zonnig weer! Ongelofelijk, mijn voeten zijn nog helemaal heel, na een beginblaartje de eerste week tussen mn tenen (die hersteld is gedurende de tocht, had ik nooit gedacht), geen enkele blaar meer. (ook de beginnende pijn op mn voorvoet, na die lange dag in het Lake District is gelukkig hersteld na de rust in Keswick). De afgelopen dagen kwamen mijn voeten wel zeer verschrompeld en geweekt uit de schoenen (al dat veen), maar op kamp krijgen ze dan weer verzorging (in een lenshoudertje - lekker klein - heb ik Gehwohl eeltcreme mee) en dat werkt. Een rustdag betekent behalve veel extra eten en slapen (ik slaap doorgaans 8 uur, van 21 uur tot 05 uur en dat is eigenlijk even te weinig), ook de route voor de komende dagen doorlopen (waar waarschijnlijk overnachten, waar mogelijk eten inslaan, hoeveel eten mee). Aan kleding en andere uitrusting wijzig ik niets, alles bevalt prima. Alleen schoenen heb ik nu gewisseld voor een paar met zeer grof profiel.
Het is soms bijna niet te geloven, dat dit allemaal echt gebeurt. Dat ik hier op mijn eigen voeten helemaal heen gekomen ben. Nu wil ik me goed opladen voor de laatste series, de kroon-etappes door Knoydart en de NorthwestHighlands komen nog. Bij mooi weer al geen eitje maar bij ruig weer... Niet aan denken nog maar. Eerst de komende week doorstaan & van genieten: via de Southern Upland Way, dan langs jaagpaden de drukte van Glasgow ontwijken en dan via de West Highland Way naar Loch (en Ben) Lomond en uiteindelijk Fort William.

Dag 28 - Eindelijk, Schotland!

Gisteren was ondanks slechts 35 km toch nog zwaar, vanwege de immens vele veenstukken. In een gehucht met de illustere naam Cottonhopeburnfoot, kwam ik vrij uitgeput aan (en doornat van veenprut en regen, geen opwekkende combinatie moet ik zeggen) maar Frank sloeg zijn arm om me heen en Herschel likte mijn gezicht, dus verbazingwekkend snel was ik hersteld (met vers fruit en ander goeds in de teepee).
Vandaag opnieuw meer van hetzelfde - de Pennine Way noem ik intussen oneerbiedig de PeatWay - alleen is de milde regen nu veranderd in een heviger soort, heftige buien maar ook zon erna. Het doet me dan ook geen hartzeer deze muddy 'trail' vanochtend te verlaten. Nergens minder dan op de grens met Schotland. Jawel, op de nok van de Cheviots, hoog boven de Lowlands richting Jedbergh, is daar dan de lang verwachte Magic Border. Ik zal nog een tijdlang de kiezen op elkaar moeten houden want pas vanaf Loch Lomond wordt het echt mooi, maar toch weer een mijlpaal.
Ik zeg het eeuwenoude veen vaarwel - ik weet het, veengebieden zijn uniek en worden steeds zeldzamer, maar straks in de Highlands krijg ik er nog genoeg - dus voor nu is het mooi geweest.
Naar Melrose gaat het vandaag (teepee, camping, vriendjes), eerst kilometers lang over Dere Street, een Romeinse (dus lineaalrechte) weg, mooi onverhard en 40 jaar ouder nog dan Hadrian's Wall (waarmee meteen maar blijkt hoe relatief zo'n noordelijke grens was), in opdracht van Agricola aangelegd, oorspronkelijk helemaal van York tot aan Edinburgh (die Romeinen wisten wel van aanpakken). Vanaf Jedbergh volg ik dan bij windkracht 6-7 de Cuthberts Way en al is het herfstig, koud, nog nauwelijks een blad aan de bomen, ik loop met een vette smile want eindelijk, eindelijk ben ik in Schotland.

Dag 27 - Northumberland National Park & The Cheviots

Gisteren na 52 km aangekomen in Stonehaugh, waar ik op de camping zo onze teepee in kon, die Frank al opgezet had. Zijn kanoweek zit erop en voordat hij een cursus navigatie gaat geven, is er een kleine week samen in het vooruitzicht, dwz we zien elkaar na afloop van mn loopdag, wat dit tot een heel bijzonder weekje zal maken. Ik heb verder wel gewoon alles bij me onderweg, dat is gewoon de manier waarvoor ik gekozen heb. De Cheviots zijn mooie heuvels, weids, veel boerenland en ook erg veel veenprut. 1 paar schoenen heb ik al stukgelopen (dwz het profiel was er compleet af, ik gleed steeds uit in de modder...) Verder is op een kaartentas na, nog alles heel! Ik kijk uit naar morgen, dan passeer ik de Magic Border, de grens met Schotland.

Mijn route

Het route-recept is eenvoudig: de mooiste offroad-route van zuid naar noord uitstippelen. Via stukjes van de South West Coast Trail, Offa's Dyke Path, Pennine Way, Cumbria Way, Hadrian's Wall en Southern Upland Way naar de West Highland Way. Eenmaal in Schotland bij Loch Lomond kies ik vnl voor eigen routes via lege dalen en mooie toppen.

In detail:

-Vanaf Land's End volg ik de South West Coast Trail tot aan Barnstaple. Dan zit ik op dag 5, 255 km en 4300 hm verderop.
-Vanaf Barnstaple via stukjes Macmillan Way West en Coleridge Way over Exmoor, de Brendon Hills en de Quantocks naar Chepstow in Wales. Dan zit ik inmiddels bij leven & welzijn op dag dag 9, 127 km en 2100 hm verderop.
-vanaf Chepstow volg ik Offa's Dyke Path tot aan Knighton. Dan zit ik op dag 12, 122 km en 1400 hm verderop.
-Vanaf Knighton via de Shropshire-, Staffordshire- en Limestone Way door het Peak District NP naar Edale. Dan zit ik op dag 16, 216 km en 1700 hm verderop.
-Vanaf Edale over de Pennine Way en door Yorkshire Dales NP tot aan Hawes. Dan zit ik op dag 19, 168 km en 2700 hm verderop.
-Vanaf Hawes kies ik een eigen route door de Howgill Fells (een ruig gebiedje waaraan ik mooie herinneringen koester toen ik hier samen met Frank aan een MountainMarathon deelnam waarbij 75% uitviel vanwege het beestenweer aldaar) richting Rosthwaithe in het fantastische Lake District, hier via de Cumbria Way naar Carlisle. Dan zit ik op dag 22, 150 km en 3600 hm verderop.
-Vanaf Carlisle volg ik een stukje Hadrian's Wall Path National Trail richting het oosten, daarna weer de Pennine Way naar het noorden (waar ik op dag 23 eindelijk de lang verwachte grens met Schotland zal passeren!), dan via Dere Street, St Cuthberts Way, Southern Upland Way en het begin van de West Highland Way naar Loch Lomond. Dan zit ik op dag 26, 345 km en 2100 hm verderop.
-Vanaf (de bonny-bonny banks of) Loch Lomond via Ben Lomond, Ben Lui, Stob Ghabhar (High Higland Way), Aonach Mor, Buachaille Etive Mor naar Kinlochleven; dan over de Mamores Ridge naar Fort William. Dan zit ik op dag 31, 140 km en 5200 hm verderop.
-Vanaf Fort William eerst naar mijn geliefde Knoydart via Druim Fada, Glen Dessary, Camusrory en over Luinne Bheinn naar Kinlochhourn (zo mooi); over Druim Shionnach naar Glen Affric en Kinlochewe, verder via Beinn Eilideach naar Ullapool; via het meer dan ruige Wester Ross naar Lochinver. Dan zit ik op dag 37, 281 km en 10.000 hm verderop.
-Tenslotte vanaf Lochinver door Assynt over Canisp, Ben More Assynt en Ben Klibreck naar John O'Groats op dag 41. Dan ben ik 199 km en 4300 hm verderop.

Op de kaart 2000 km. Ben benieuwd wat het in werkelijkheid gaat worden...