Een dagje winkelen in Fort William (snel klaar), eten, lezen (in de auto lag een boek, oh, dat mis ik deze weken... Hoewel ik er onderweg geen extra gram voor over heb en die leestijd beter in rennen, fotograferen of slapen kan stoppen) en mijn laatste routedeel nauwkeurig uitwerken. Eerst maak ik nogal een omtrekkende route door Knoydart en Wester Ross (het neusje van de wilde Highland zalm), daarna ga ik rechtstreekser op Duncansby Head af, de meest noordoostelijke landpunt (bij John O' Groats). Vanaf morgen geen dagelijkse pub meer, geen village-store. Waarschijnlijk ook niet alle dagen internetverbinding dus soms zal er een dag niks verschijnen, de volgende dag dan ineens misschien 2 blogs tegelijk.
Morgen loop ik via het verlaten Glen Dessary naar het nog verlatener Camusrory aan Loch Nevis, een fantastisch wilde baai door schitterende bergen omringd, daar is vast geen 3G... "Knoydarts rough bounds are well separated from the so-called Real World, concealed in mists and snowclouds, defended by midges (*) and the mysteries of the ferrytimetable, here the sea creeps into the hills, the hills drop deep into the sea and 8 ft of water a year are transferred from the one side to the other in the shape of rain" - Ronald Turnbull, The book of the bivvy.
* Geen midges voor mij, haha, daarvoor ben ik een paar weken te vroeg en neem van mij aan, dit is met de uiterst mogelijke zorgvuldigheid om overduidelijke redenen exact zo gepland...
Morgen gaat de voetreis verder, de rugzak is weer gevuld met nieuwe kaarten (alles van hier tot aan JOG ligt uitgespreid in de tent, kijk, daarvoor moet je nou een teepee hebben!) en een extra voorraad eten. Dan laat ik auto's, mensen en straten weer achter me. De bergen in. De zee tegemoet (alleen van de 'verkeerde' kust, haha). Te voet ben je langzaam, zelfs al ren je. Te voet reizend, lijk je tegenwoordig haast van een andere planeet. Dat is nergens meer voor nodig, we verplaatsen ons rollend en rijdend, merkte Knippenberg al jaren eerder op. Luxe is het zeker, feitelijk niet langer noodzaak. Maar reizen in het tempo van je eigen benen is juist in een tijd van grote haast wel weer belangrijk. Althans, dat maak ik mezelf wijs.
4 opmerkingen:
Hoi Jolanda,
Weer een mijlpaal gehaald. De laatste loodjes... Je bent met Knippenberg in goed gezelschap. Ik ben ook benieuwd of je dit in Scott Jurek terugvindt. Eat and Run wordt in jouw geval: eat, run, write and sleep. Tot over enkele blogs.
hans
Succes met de laatste "loodjes"! het klinkt heel mooi, kijk er naar uit de volgende blogs te lezen...geniet ervan!
Karen
Groot gelijk dat je jezelf dat wijs maakt :-).
Prachtig! Heb even op de kaart gekeken en je bent echt heel bijna daar. Wat een prestatie! Geniet dubbel van de laatste dagen in je leven zonder haast.
Geniet en vergeet je gevoel bij aankomst niet even vast te leggen :).
Een reactie posten