Ik had de tent uit voorzorg alvast in een voor zuidenwind beschutte plek gezet (hoewel gisteren prima weer en windstil) want ook waren er 'gusts' voorspeld van 60 mph (al gauw windkracht 8-9). Dat was goed, want rond middernacht begon het weerbericht zichzelf alvast waar te maken. Ik kreeg slechts af en toe een verdwaalde windvlaag en kon de ware buldertrein verderop langs horen denderen, gelukkig, want de combinatie extreme regen en stormwind is niet bepaald ideaal om je slaapzak droog te houden in alleen een buitentent. In de vroege ochtend is het spullen inpakken, alles zoals altijd in waterdichte zakken, loopkleding weer aan, tent afbreken en gaan - ontbijten doe ik al weken lopend (maar dat noem ik uit respect voor de machtige Breakfasts, vooral de Schotse, liever geen ontbijt). Binnen no-time dringt dit soort regen overal in door (net als de eskimo's 20 soorten sneeuw kennen, kennen ze hier zoveel soorten regen) en in je dunne toch al klamme loopkleding betekent dat geen genieten maar continu in beweging blijven om niet onderkoeld te raken. Reken voor de grap maar eens uit wat de gevoelstemperatuur wordt bij 4 graden en beaufort 8. Mijn conditie is inmiddels gelukkig zo goed dat ik urenlang kan blijven rennen/lopen, ik weet dat ik zo redelijk warm kan blijven, ondanks de nattigheid en de afkoeling. (mijn gore-tex loopjack is allang door het intensieve gebruik zo lek als een zeef, ik heb sinds het laatste postpakketje een extra overjack mee, een superdunne die ik hier nooit als enige buitenlaag zou kiezen, maar zo loop ik nu dus letterlijk in twee laags gore-tex.)
Van binnen zing ik zachtjes van de stilte, de eerste uren dat het nog redelijk voelt. Ik denk ook aan straks, dat ik door wil lopen, hoewel je op dit soort dagen uit veiligheidsoverwegingen beter helemaal niet moet willen lopen, maar mijn route is niet moeilijk meer (daarom ben ik gisteren niet in de verleidelijke bothy gebleven, heb de serieuze rivierdoorsteken toen gedaan) en ik weet dat (ik) het kan. Ik wil verder, niet vanwege het eindpunt maar vanwege Kinochewe.
Ik ben op weg naar Kinochewe, naar Frank en Herschel. Naar de teepee. En het allerlaatste postpakketje.
Ik ren door de estates van Achnashellach en van Coulin, fantastisch leeg en ogenschijnlijk wild terrein met vooral op Coulin Estate veel van die oude Caledonian pinetrees, urenlang en ineens, na toch nog wat onverwachte extra rivieren (waarvan de op de kaart ingetekende brug ontbrak) breekt in de middag dan ineens vrij onverwacht de zon door. Ik zie Bhein Eighe, Liathach, Slioch. Al die schitterende rotsbergen van Torridon. Dit is Wester Ross in optima forma en ik ook, want alle nattigheid is droog gewaaid, excessive good want in de middag breekt ineens de zon door. Ook van binnen want ik ben het bordje 'Kinlochewe' nog niet gepasseerd of ik zie Frank en Herschel!
5 opmerkingen:
Dat is mooi om te lezen, van beroerd weer voor de bergen naar zonnig van buiten maar ook van binnen.
Beste Jolanda,
Ik schreef na mijn eerste 100 km loopwedstrijd:
'Deze 100 km lopen is voor mij meer dan zomaar wat lopen of ‘n schijnbaar nutteloos tijdverdrijf, dat ik graag beoefen. Het leert je dingen in perspectief te zien en met passie te doen, ‘n verrijking als mens, een overwinning op jezelf waarbij je geest je lichaam voortdrijft. En het mooiste is vast te stellen dat anderen met je meeleven en blij zijn in jouw plaats, zonder afgunst en met respect. Als je je hiervoor openstelt is mijn overwinning ook jouw overwinning.
Het leven biedt ieder van ons talrijke en verschillende kansen, maak er gretig gebruik van. Begin vandaag en doe het met een glimlach.'
Ik meen daar nog elk woord van en merk dat (hard)lopen voor veel mensen die noodzakelijke drive betekent om midden in het leven te staan, niet alleen voor of met zichzelf, maar ook - en soms ver verwijderd van de buitenwereld - verbonden met je medemens, al dan niet door een blog.
Ik mag hopen en wensen dat je straks na die ongelofelijke inspanning, en het intens beleven van die 'grandeur' van de natuur, niet al te zeer een dubbel gevoel overhoudt van zowel blijdschap als onbestemdheid bij het ronden van je laatste kilometers. Geniet alvast volop, koester de mindere momenten en laat ons verder mee genieten.
Met vriendelijke groeten,
Jos T.
Tjonge, op google maps nog maar een kippenstukkie te gaan... tot dat ik zie wat een eind het nog is:233km... en "Let goed op – mogelijk zijn er niet overal trottoirs of wandelpaden langs deze route." ... :)
Nog een weekje om te genieten van je dagelijkse blogs. Het gevoel dat je daarmee overbrengt is fantastisch -al kan het maar een fractie zijn van hoe je het zelf ervaart. Succes met de laatste loodjes!
De blogs van de afgelopen dagen hebben de klank dat je hier het liefst loopt. Lijkt me fantastisch en spannend tegelijkertijd. Wat doe je bij onweer? Ik kwam het vorige week in nederland tegen en heb toen m'n rondje strand&duinen omgeleid naar bewoond gebied met hoge bomen en huizen..
Blijf lopen, blijf genieten!!
Pfff ... leest als een behoorlijk pittige ochtend. Al die regen en dan ook nog stevige wind maakt dat het 10 x kouder voelt dan bij een 'normale' -10 of zelfs -15 graden. Wat is het dan heerlijk als de zon dan verschijnt achter de wolken, waardoor je snel weer droog bent en even bij kunt komen. En met Frank en Herschel erbij kon de middag vast niet meer stuk.
Een reactie posten