zaterdag 25 mei 2013

Dag 38 - Knoydart's grillen

Uitleggen kan ik het niet, niet eens aan mezelf, maar elke keer weer bekruipt me aan het eind van een heerlijklange-veelstekorte rustdag dat onrustige fladdergevoel dat dicht in de buurt van angst zit. De avond ervoor al, heel licht, nauwelijks grijpbaar, maar voelbaar genoeg om de avond-voor-weer-een-volgend-loopdeel tot een totaal andere avond te maken dan die waarop-je-morgen-rustdag-hebt. Je zit in een veilige, comfortabele ruimte, mensengeluiden om je heen, eten voor het grijpen. Maar het zijn niet die mensen zelf, ik spreek ze nauwelijks, het is niet die chocolademuffin of het algehele comfort. Het is veel minder tastbaar. Eerder het besef, het volle weten, dat je de ruigte weer in gaat, alleen, stukken onbeschermder. Dat onzekerheid daar troef is en je voortdurend op je hoede moet zijn.
Gek. Ik weet wat ik ga doen, wil dat ook, heb dat nou al zo vaak gedaan, niemand die me ertoe dwingt. Ben daarbuiten in mijn eentje blijer dan in de drukste winkelstraat. Noem die bergwereld zelfs vaak een soort thuis. Heb dit alles enigszins tot routine weten te vormen, want rustdag of niet, om 04.30 uur ben ik steevast wakker, nooit een wekker. En ik weet zelfs zeker dat het heerlijk zal zijn, zometeen weer te rennen, de rugzak om, de vrijheid in. Het vreemdste misschien is dat ik dit alles zo opnieuw zou dromen en bedenken, als je me zou vragen een unieke uitdaging te verzinnen. Maar die momenten voor vertrek...

De regen tikt me wakker. 4 uur, hm, nog een half uur regen-luisteren, dan opbreken (die grote teepee duurt wat langer). De wereld is vannacht veranderd, de sneeuwgrens is ineens tot 500 m gezakt, waardoor alles er gelijk veel heftiger uitziet. Urenlange regen, soms even hagel of natte sneeuw, de dag ziet er niet alleen ruig uit, hij voelt ook zo. Een zitpauze uit de wind lukt niet omdat ik dan te koud wordt (even donsjackje aanschieten kan nu niet, die moet hoe dan ook droog blijven), dus continu blijven lopen. Bovenin Glen Dessarry is het allemachtig ruig. Het smalle kloofachtige dal is een waanzinnig trekgat, ik word soms gewoon achteruit geblazen. De veenprut (dat heet hier pad) heeft mijn voeten zeiknat gemaakt, maar nu zijn de beekdoorsteken (niks brug, dit is de WHW niet) in elk geval makkelijker want ik kan er gewoon doorheen soppen. De rots is spekglad. Niet uitglijden hier, het kan wel eens een week duren eer iemand hier voorbij komt. Het is drie graden op de thermometer maar bij die wind gevoelsmatig ergens ver onder nul. Zwarte rotsen steken aan weerskanten omhoog, met hun besneeuwde toppen waan ik me haast in de Alpen. Tjonge,jonge, je wilde het toch ruig? Dit is Knoydart en jij moest daar perse heen, toch?! Ik voorvoelde het gisteravond zeker. Tijd voor grap of grol is er niet, ik heb het inmiddels hevig koud, mijn voeten voel ik niet goed meer. Dan denk ik nog maar 1 ding: kamp! Ik loop nog een aardige tijd door eer ik eindelijk een enigszins beschutte plek vind die ook nog eens droog genoeg is. Km 57, wat een wonder mag heten op een dag als dit - hoewel, ik ben er wel een klein etmaal voor bezig geweest. En hoe.
Snel de natte bende uit (op een hoopje voor morgenochtend, niet aan denken nu), droge kleren aan, slaapzak in en half liggend brandertje in elkaar vouwen, esbit aansteken, gezuiverd (*) water in de kookmok en even wachten (met de tentflap open want esbit is vreselijk giftig).
*De stukke Steripen heb ik inmiddels vervangen door nog meer gif - Chlorine dioxide pillen, hier gewoon in outdoorzaken te koop; in elk geval superlicht en kan niet stuk!
Thee gedronken, noodles met Bifi gegeten, ik voel me weer goed, warm, meer ontspannen. De tent staat als een huis, ik kan zometeen gaan slapen. Maar bij elke windvlaag luister ik. Slaap ik niet. Want dit is veengrond en daar blijven haringen nu eenmaal minder goed in staan. Dus eigenlijk best wel een instabiel huis. Dat kan scheuren. Misschien. Haast ondenkbaar, maar toch niet onmogelijk. Niet aan denken nu. Of toch wel, ik doe snel nog een rondje haring-checken-scheerlijnen-aanspannen. Okay. Laat het nu in hemelsnaam gewoon maar los, je zit hier niet op de Groenlandse ijskap. He, die kwam ik ook over en daar was het best mooi! Dromen nu. Wegzweven...

2 opmerkingen:

Miepsan's Moments zei

Een ruig dagje zo te lezen maar wel weer heel gaaf! Verbazingwekkend dat je onderweg nog zo'n foto maakt! Succes op je vervolgtocht. Groet Annemarie

liesbeth zei

Zo herkenbaar, die angst als je op het punt staat de drempel over te gaan. Is het niet te gevaarlijk wat ik doe, ben ik wel verstandig? En die spanning heb je precies nodig om alert te blijven zodat het niet (echt) gevaarlijk wordt. En je weer kunt genieten van het gevoel dat alles klopt.
En ja, die wapperende klapperende Akto...

Hartelijke groet,

Liesbeth